Hayal meyal hatırlıyorum. Ayrılma vaktimiz geldiğinde beni nasıl bırakmadığını, sımsıkı sarıp sarmaladığını, kollarını nasıl kenetleyip beni kafese aldığını. Zamanın durmasını istediğim nadir zamanlardan biriydi. Sonra arkama bile bakmadan senden nasıl kaçarak ayrıldığım o korkunç ân. Cehenneme düştüğümü hissettiğim, çırpınışlarımın kaçınılmaz olduğu o sersem ân.
Bazı anlar vardır hayatınıza damga vurur. Uzun bir paragrafın ortasındaki ünlem gibidir ya da uzun bir cümlenin içindeki virgül gibi.. Belki de bu anları yaşarken tam olarak anda kaldığımız için bize vurucu gelir. Cookie’nin ölüm anı ve bir gün öncesi benim için böyleydi işte.
2018 ne hızlı bir yıl. Öyle hızlı ki hayatımdaki değişimleri, kendimi artık ben bile takip edemiyorum. Yıllar git gide hızlanırken bizler rollerimizi yapıp geçiyoruz. Hangi role tutunduysam o rol beni bıraktı. Yıllar bana, girmeye çalıştığım rollerin çok daha ötesinde biri olduğumu hissettirdi. Bu varlık haline gelmem için genişlemem gerekiyordu.
Bir yolculuğa çıktım, hayatım değişti diyenlere inat. Sadece bir yolculuk değiştirmedi ki beni… Bütün bu sürece ne demeli? Her gün değişiyorum ben, bazen küçük kıpırtılarla, bazen de hiç belli etmeden kendini.
Bir yolculuğa çıkıyorum. Belirsiz bir yol, kendime bir yolculuk bu. Geçmişteki veçhelerim belirmeye başladı, rüyalarımda çıkmaya başladı. Zaman lineer mi? Hayır, kesinlikle değil.
Anlamlandırmak nedir? Hayatımızda neleri anlamlandırıyoruz ve bu yüzden neleri bırakamıyoruz?